incomprensión

“¿Cómo é que estás tan cansa se apenas camiñamos?”... “Pois onte ben que bailaches!”... “Como che vai pesar o bolso, se non levas case nada!?”... “Non estarás esaxerando?”... “Pero non estabas curada xa?” ...“Do teu xa fixo anos, non?”

Si. Si. Pero... de verdade é tan necesario recordar que un transplante non é cousa sinxela? Que foi un proceso duro? Sabería eu entendelo no caso contrario? 

A miúdo a xente esquece que a enfermidade continúa máis alá do hospital. Que, por moito que agora se leve o de “quitarlle ferro ao asunto”, unha leucemia é grave; un alotransplante é arriscado, e, en xeral, o tratamento dun cancro ten sempre unhas consecuencias. Eu mesma caín na trampa cando coñecín a xente transplantada que me aseguraba que estaba igual que antes, que se sorprendía ao verme a min tan mal. Isto preocupoume: non agardaba xa que ninguén me comprendera salvo, iso si, as persoas que pasaran polo mesmo. 

Ben, lección básica número un: ninguén pasa polo mesmo. Ningún corpo é igual, ningunha enfermidade é igual. Tampouco é o mesmo levar dous anos de tratamentos, un detrás doutro, que levar seis meses. Isto é algo que os médicos se cansan de repetir. 

Pero, aínda así... Aínda así cheguei chorando á consulta. 

Lección básica número dous: non esperes que ninguén te comprenda salvo, iso si, a túa doutora.

Iria